اي داستان زلـف تـــــوام شب دراز كــــن

وز نيمه شب دريچــــه صبحـــم فراز كن

تا آسمان خم شده، بـــــا اشــــك اختـران

ديدم بر آستـــــان تـــو راز و نـيـــاز كن

از سوز دل به زمزمه دمســـــاز مي‌شــــويم

با بلبلان شب، همه شــب نغمه ســـاز كن

زنگ شتــــر نـــــوازم و آهنــــگ كاروان

اي آرزوی حج و سفـــر در حجـــاز كن

صبح است،‌چشم وچشمك اين اختران ببند

اي غنچه‌هاي گل به رخت چشم باز كن

!

وقت است دست و روي بشـويم، نمـــاز را

مريم نشسته بر لـب جـــــو دستماز كن

آفاق و كوه و جنگل و دريا و هر چه هست

بينم به گـــــرد كعبــــة كــويت نماز كن

هر جلوه‌اي به چشم حقيقت جمــال توست

ما عاجزان نظاره به چشــــم مجاز كن

سرو چــمــن نهـــــاده بر ايــــن در ســر نياز

اي سركشي به قامت چون ســـرو ناز كن

!

تا روزه‌ام بـــــر مــــرتع افـــلاك مي‌چرم

آري رسن دراز بـــــود تـــــرك آز كن

آري مــــن اهـــل رازم و دســت طلب دراز

هــــر نيمـــه شب به درگه داناي راز كن

اي آه عــاشقـــــان و ســـــرود فرشتــــگان

پـــرچــــم به بام عرش تو در اهتزاز كن

!

دستـــي گــــره بـــه كار من ناتوان زده است

بفــــرست نـــــاخني گـره از كار باز كن

چون شهســــوار طبع تو هم كيست ، شهريار!

بــا تيغ و توســـــن تتري تــــركتـــاز كن

شهريار